Сайхан бүсгүй



Миний нэг дотны найз Болдын “Би түүнийг харсанаас хойш” гэдэг дуу сонсож байснаа “энэ дууг сонсохоор яг намайг дуулаад байгаа юм шиг санагддаг юм” хэлж байсан юм. Тухайн үед инээлдээд өнгөрч байсан. Харин өчигдөр энэ дууг сонсож суухнээ, үнэхээр л манай найз охинд зориудаар зориулаад биччихсэн юм шиг санагдлаа. Нэг иймэрхүү:

Тэр тийм ч царайлаг биш ч гэсэн
Даруухан дөлгөөхөн цаанаа л нэг нууцлаг
Тэр тийм ч дэгжин биш ч гэсэн
Цэвэрхэн аятайхан, цаанаа нэг хайрламаар
Харах нүдэнд зуурхан үзэгдээд
Хайрлах л гэж хайж явсан
Хармагц л дурлахгүй байхын аргагүй
Хамаг гоо үзэсгэлэнгээ өөртөө нуусан чи
Тэр тийм ч онцгой биш ч гэсэн
Булбарайхан будаагүй, цаанаа л нэг зүүдэлмээр
Тэр тийм ч ялдамхан ч биш ч гэсэн
Хонгорхон холдомооргүй цаанаа л нэг уярмаар

Сахиусан тэнгэр



Сахиусан тэнгэр гэж байдаг болов уу?. Цав цагаан хувцастай, сэтгэл сэргэм сайхан инээмсэглэдэг, үзэсгэлэнтэй, (үзэсгэлэнтэй гэдэг нь хүмүүсийн нийтлэг шалгуураар авч үздэг тэр харах, хазах, үнэрлэх эрхтэний гоё ганган бишээ зүгээр л харахад бүх юмаа мартаад сэтгэл сэргэмээр гэгээрсэн царайтай гэж ...) аядуу амар амгалан, уян зөөлөн сэтгэлтэй сахиусан тэнгэр ганцхан диваажинд л байдаг гэж үү.
Хүрээд очихыг хүсмээр, ярилцаж зөвөлгөө авмаар санагдам тийм хүн байдаггүй гэж үү. Сахиусан тэнгэр диваанжинд л байдаг юм бол хүн төрлөхтөний энэ амьдралыг яагаад диваажин болгож болохгүй гэж.

Бидний дунд, энэ нийгэмд яагаад сахиусан тэнгэр байж болохгүй гэж. Бас яагаад зүгээр л жирийн нэг хүн сахиусан тэнгэрийн амьдралаар амьдарч болохгүй гэж. Нээх гоё ... Бүх юм нь үнэн, өөрөө ч үнэн, хийж байгаа хэлж байгаа бүхэн нь үнэн. Тийм л амьдралаар амьдрах юмсан. Миний бодлоор гэнэн зан гэж байдаггүй юм. За ... байдаг гэж бодоход тэр гэнэн зан ихэвчилэн хир буртаггүй цэвэр ариун сэтгэлтэй хүүхэд насанд л байдаг гээ биз дээ. Тэгэхээр тэр гэнэн гэж хэлээд байгаа зан бол хар буруу санадаггүй, үнэн гэх хэмжүүрээр бүгдийг хэмжисэн сайхан сэтгэлийн хариу илрэл. Магадгүй зөвхөн үнэн гэж бодсон тэр сэтгэлийг л хүмүүс буруу бүхэнд ашиглаж урвуулахдаа гэнэн гэдэг зан муу мэтээр бусдад ойлгуулаад ч байх шиг.

Эцсийн эцэст, миний эргэн тойрон худал хуурмаг байж болно. Би өөрөө өөртөө үнэнч, өөрөө өөртөө үнэн мөнөөр амьдарч энэ амьдралыг туулбал тэр миний хүн болж төрсөний утга учир. Үнэн явлаа гээд бусдын нүдэнд би “алдаж, хүнд ашиглагдаж, хүнд завшуулж” байгаа мэт байж болох ч би тийм гэж бодохгүй ээ. Яагаад гэвэл би юу хийж байгаа зүйл маань, буруу байсан ч нууж худлаа ярихгүй, бусдад ая тал засаж долигнохгүй ээ ...

Тэгвэл үнэн гэж юу юм вэ? Үнэн гэдэг бол хэн бүхэн хүн болж төрсөний утга учир, хүнд хар буруу санаж, хар буруу үйлдэл хийхгүй замнал, хүнийг мах цусанд төрсөнийхөн төлөө үнэлэх хүндлэл, өөрт байгаа бүхнээр хариу нэхэлгүй гар сунган туслах өглөг, хүний сэтгэлийг харлуулах муу үг хэлэхгүй хүсэл. Миний үнэн энэ юм болов уу ...

Хуурамч 14 хоног буюу Гэлэнмаа болохуй ...

Сүүлийн хэдэн өдөр, асар их хувьсгалын ажлын хажуугаар амин хувийн бага сага асуудлыг зохицуулах гээд толгойтой үснээс их проблемтай байлаа. Заримдаа найз нарын хэлдэгчилэн энэ жижиг биенд ахадсан их үүрэг хариуцлага, ачаа үүрч явах хэцүү ч юм шиг санагдах юм. Гэхдээ хэцүү бүхний цаана, хамгийн сайхан зүйл хүлээж байдаг гэдэг үнэн байх нь бий.
Мэдээж, энэ хэдэн өдрүүдэд блогноосоо хөндийрөөд шинэчлэл ч хийж амжсангүй. Сүүлийн 14 хоногт болж өнгөрсөн хувийн амьдрал надад давхар давхар сорилтуудыг нэгэн зэрэг илгээсэн. Сэтгэлийн асар их стресс, дарамт шахалт, өөрийн эрхгүй бодолд гунадах сэтгэл санаа - энэ бүгдийг үл ажиран ажлынхаа хэмийг алдахгүй хийж, хуурамч болтугай инээмсэглэл эсгэнэ гэдэг тийм ч амар байсангүй. Мэдээж, миний амин хувийн асуудал, ажилд маань ямар хамаа байхав дээ. Нэг үгээр ажил, амьдрал хоёр заавал ялгаа заагтай байх ёстой гэж боддог. Хувийн амьдралдаа хичнээн бэрх хүнд байлаа ч, ажлынхаа хэмийг алдахгүй хийх гэсэн зарчмыг баримтлахыг хичээдэг. Харин өнгөрсөн долоо хоногт энэ зарчимыг бодит амьдрал дээр хэрэгжүүлэх гэдэг хичнээн бэрх хэцүү болохыг мэдэрсэн. Нэг үгээр, сэтгэл зүрх минь ёолон уйлж байвч, бодол санаа минь хаа холын тэртээ тэнүүчлэн бэдэрч байвч, баяр баясгаланг маань өөрийн эрхгүй уйтгар гуниг дарлаж байвч, ажлаа хэмнэл алдахгүй явуулж, ажлынхаа нөхөдтэй энгийн мэт инээмсэглэн харьцана гэдэг хичнээн бэрх гэдгийг мэдэрлээ.
Гэхдээ одоо хуурамч дүр эсгэхийг шаардсан хуурамч 14 хоног ард үлджээ. Энэ бүгдийн эцэст, бүхнийг эргэн харахад “амьдрал ямар сайхан юм вэ” гэж дуу алдмаар санагдаж байна.
Хуурамч 14 хоног надад сэтгэлийн амар амгалан гээч хичнээн чухал болохыг л ойлгуулсан мэт санагдах юм. Гэхдээ дүр эсгэхгүйгээр ... бодож бодож би гэлэнмаа болохоор шийдсэн. Одоогоор байж болох зөв шийдвэр энэ л юм шиг санагдаад байна. Миний энэ шийдвэрийг надаас өөр хэн ч хүлээн зөвшөөрөхгүй байгаа. Тэр ч байтугай намайг галзуу золиотой гэж дүгнэх хүн ч гарсан. “Чи намайг насаараа гоонь эр яв гээ юу” гэж даажигнах, харамлах, харамсах, тохуурахыг зэрэгцүүлэн хэлэх хүмүүс ч таарсан. Гэхдээ л энэ миний шийдвэр, бас миний амьдрал ...

Жаргалтай гуниг

10-р сарын 05-ны Баасан гараг. Би бээр, Их Хөлгөний Уламжлалыг Хадгалах Төвийн “Суварга” кафед жаал юм бичиж суухнээ, кафен үйлчлэгч хаах цаг болсоныг сануулахад сая нэг сэхээ авч толгой өндийн цонхоор харлаа. Гадаа хэдийнээ харанхуй болжээ.
Миний мөрөн дээр сарын турш хүндхэн ачаа болон явж байгаа өөрөөсөө том хар цүнхээ үүрсээр кафенаас гарахад, гадаа цэвэр тунгалаг агаар толгой сэргээж ... харахнээ ... бороон мөнгөлөг талст дуслууд, зам дагсан шонгийн неон гэрэлд гялалзан урсах торгон хөшиг татуулсаар, тэнгэрийн харанхуйгаас газрын хэвлий руу зөөлнөөр гулсан бууж байлаа. Ямар сайхан юм вэ ...
Ямар сайхан гээч ... Мэдээж, энэ намрын сүүлчийн бороо ч байж болох юм.
Тас хар, харанхуй гүнээс гэгээ татуулан хөшиглөн буух энэ шиврээ бороо, хоёр жил сэтгэлд минь хургасан гунигийг, жаргалтайгаар үлдэнэ хөөх шиг санагдлаа.
4-н жилийн өмнө, би нэгэн залуутай хотын гудамжаар хөтлөлцөн алхаж анхныхаа үнсэлтийг, яг ийм намуухан шөнийн зөөлөн шиврээ бороон дусал бүрээр гэрчлүүлэн өгч билээ.
Харамсалтай нь, өөртөө итгэх эр хүний зориг зүрхгүй тэр залууд намайг “гүйцэх”-ийг оролдоод үзэх тэвчээр дутсанаас, аз жаргал хүссэн үнсэлтээр орхиод явсан юм.
Анхны үнсэлтийг минь, зөөлөн шиврээ бороо гэрчилсэн болохоор яг ийм шиврээ бороо сэтгэлийг минь норгож, хацар дагах нулимсыг мөнгөн дуслуудаараа хаман авч оддог болсон юм. Яагаад гэвэл зөөлөн шиврээ бороо чихэнд минь түүний “хайртай” гэж хэлсэн үгийг шивнэдэг байлаа.
Харин энэ бороо өөр ажээ.
Энэ удаагийн жаргалтай гуниг - нулимсгүй хуурай ... Яагаад гэвэл, тэр залуугийн сэтгэлийн үгсийг дамжуулах бороон дуслуудыг, би харамсалын нулимсаараа бус мартагнахын хүслээр арвилуулан, ард хоцрох мөрөндөө шидлэн хаялаа.
Ингээд л, жаргалтай гуниг сэтгэлийг минь жин дарж, том хар цүнхтэй зөөврийн компьютер дэлхийн татах хүчтэй хавсаран зүүн мөрийг минь доош чангааж, нимгэн хүрэмний цаанаас арьс холгох боловч өвдөлтийг үл хайхран ихэмсэг бардамаар толгой дээгүүр алхаж, ирээдүйд намайг гэх хүлээлтийн зүг тэмүүллээ.

Бороо

Өчигдрийн орсон бороо үнэхээр сайхан байлаа. Би намрыг өөрөөр харах болсоон хэхэ. Бороо гэснээс, Р.Чойномын “Бороо” шүлгийг нийтлэмээр санагдлаа. Цаашид Р.Чойномын зарим нэгэн билигт бүтээлийг нийтлэж байхыг хүсэж байна. Бүтээлийг нь, зарах бус олонд хүргэх хүслийг тээж байгаа болохоор, энэ нь хууль бусаар хүний зүйлийг хулгайлсан, хуулбарласан, нийтлэсэн гэх хэрэгт орохгүй байх гэж найднам.

Бороо

Амгалан тэнгэрт зангирч гарсан үүлс болж
Агуу их байгалийн бодол үймэрч байх шиг санагдав
Асгаран орох борооны жигд усан ширхэгүүд
Алтан ятга хуурын утаснууд шиг харагдав

Нүд сохлом гялсхийх хүчит цахилгаан гал
Нүсэр их байгалийн тархинаа зурсхийн үүсэх онгод санаа гэмээр
Нүргэлэн дуурсах аянгын эрэмгий догшин чимээ
Түргэлэн товших хөгжмийн нэгэн аялгуу гэмээр ...

Тэнгэр газрыг холбосон ятгын түмэн утсандаа
Тэнхээ ихтэй байгаль ялалтын марш тоглоод
Тэргэл дугуй солонгоор уул, үүлийг далимдуулан
Тэр хөгжмийнхөө нотын гэрлийн хуулиар бичив.

Хятад, Монголын тусгаар тогтнолд сэтгэл дундуур явдаг.

Өчигдөр “Өдрийн Сонин”-ны №.237-р гарсан “Үндсэрхэг үзэлтэнүүдийн клубт хэлэх үг” хэмээх УИХ-ын гишүүн Э.Бат-Үүл гуайн бичсэн нийтлэлийг уншиж эхлэхтэй үгүйтэй золтой л, олны өмнө урд хөршийн “жунгуа” нарын хийсэн, ядаж байхад тэрийг нь би худалдаж (худалдаж аваад шүү) аваад өмсчихсөн “арьсны халхавчуудыг” юу юугүй тайлж шидээд, хамгийн түрүүнд нүдэнд минь өртсөн өмхүү “Хятадын” халуун ногоондоо цоо түлэгдсэн шүдийг нь тас угаачихмаар санагдлаа. Бас хамаг байдаг чадлаараа цохиод цохиод хаячихмаар теоррист сэтгэгдэл төрлөө.
Цээжин тушаа гал дүрэлзэж, тухайн мөчид Хятадын эсрэг буу шийдэм агсаад эрэгчин, эмэгчинээ үзэлцэхэд бэлэн болсон байсныг нуугаад юу гэхэв. Гэхдээ 21-р зуунтай золгосон, глобалчлагдаж байгаа энэ дэлхийд хүчирхийлэлээр аливааг шийдэх нь хамгийн тэнэг алхам бизээ.
Би Хятадуудад дургүй ээ. Хятадууд манайхныг алхам алхамаар “эзэгнэхэн” байгааг өчигдөрхөн мэдсэн хэрэг огтхон биш юмааа. Мэдээж, би энэ бүхнийг анзаарч байсан болохоор, “яаая даа” гэмээн зүрх сэтгэлдээ шаналж буй болохоор тэрхүү нийтлэл миний дотор тэчилэн байсан бухимдалыг хормын төдийд тэсэл алдан “бүлтэрхэд” хүргэсэн буй заа.
Энэ нийтлэлтэй холбогдуулан, зүрхийг минь юунаас илүүтэйгээр шаналган шатааж явдаг зарим нэгэн эмзэглэлүүдийг “тайчин шидлэе”. Гэхдээ би Бат-Үүл гуай шиг, томоор биш “бичилээр” сэтгэж өөрийнхөө санаархалыг хүргэмээр байна.

"Битгий яв” гуйя эсвэл …
Солонгосд өдөржингөө усанд зогсож будаа тариалан, хэдхэн өдрийн хоолоор бөөрөө арилжаж байгаа ТА, АНУ-д очин хүний адаг Азиараа дуудуулан шал угааж байгаа ТА, Японд “цусан дахь хлострин нь ихэдчихсэн” “хөөсөн” сумочны ялагдасыг арилгах гэж хамраа дарж байгаа ТА … дэлхийн өнцөг булан бүрт шал угааж байгаа МОНГОЛЧУУДДАА хандан “Эх орондоо эргэж ирээд, эхнэрийнхээ өврийг дулаацуулж, хүүхдийнхээ бэтгэрсэн сэтгэлийг бүлээцүүлж, таниар дутаж яваа орон зайг дүүргэж, ЭХ ОРОНДОО ЭЗЭН НЬ байж тэнүүнээс тэнүүн амьсгалж, Тэрэлжид очин морь унаж, тал нутгийн хээрийн салхинд тэнхээ мэдэн орилж, брэндийн хувцас өмсөхгүй ч Монгол дээлээрээ гангарч, үнэтэй виски шимэхгүй ч эссэн айргаа амталж, шивтэр ханхалсан хонины махаар хөлс тавиулсан хар шөл хийж уугаад, “ЭХ ОРОНДОО ИРЭЭД ЭЗЭН НЬ БАЙГААЧ” гэж хүсмээр байна.

Тиймээ Улаанбаатар утаатай,
Тиймээ Улаанбаатар хогтой,
Тиймээ Улаанбаатар замбараагүй,
Тиймээ Улаанбаатар харанхуй,
Тиймээ эх орон чинь ядуу,
Яагаад гэвэл
Улаанбаатар таны цэвэр амьсгал үгүйлэгдэж байгаа болохоор
Улаанбаатар утаатай байгаа юм,
Улаанбаатарт орхигдсон нэг ширхэг шүдэнз, таныг авч хогийн саванд хийхийг хүлээж байгаа болохоор
Улаанбаатар хогтой байгаа юм,
Улаанбаатарын гудамж, таны жаргалтай инээмсэглэлээр дутаж байгаа болохоор
Улаанбаатар гэрэлгүй байгаа юм

Тиймээ Улаанбаатарын хүмүүс бухимдуу,
Тиймээ Улаанбаатарын ирээдүй бүрхэг,
Тиймээ Улаанбаатарын хувь заяа гучуу,
Тиймээ Улаанбаатарын өнгө дутуу,
Тиймээ Улаанбаатарын удирдлага толгойгүй,
Яагаад гэвэл
Таныг хүлээсэн хайр энд торлогдсон болохоор
Улаанбаатарын хүмүүс нь бухимдуу байгаа юм
Таны халамжаар “доголсон” өнчин сэтгэл энд жихүүцэж байгаа болохоор
Улаанбаатарын хүмүүс нь бухимдуу байгаа юм
Халуун үнсэлт, хатуухан үгээр дутсан үрсийн нүдэнд нулимс байгаа болохоор
Улаанбаатарын ирээдүй бүрхэг байгаа юм
Таны заяа харьд тушигдсан болохоор
Улаанбаатарын хувь заяа гучуу байгаа юм
Таны ухаан үгүйлэгдэж байгаа болохоор
Улаанбаатарын удирдлага толгойгоо харийнхны ногоонд шургуулсан байгаа юм
Иймд та эргээд ирээч эх орондоо
Эх орноосоо дайчин зугтах гэж байгаа ТА
Битгий яаваач сөгдөе

Бүгдээрээ “бор гэртээ богд, хар гэртээ хаан” нь байя. Та явж болнооо гэхдээ ирэх л хэрэгтэй …..
Таньгүйгээр Улаанбаатар хэзээд дутна ….
Таньгүйгээр Эх орон чинь эзэнгүй ...
“ХЭЭРИЙН ГАЛУУ НИСЭН ҮЛ ХҮРЭХ ГАЗРААС ХҮНИЙ ХҮҮ ЭРДЭМИЙГ ӨВӨРТЛӨН ИРДЭГ” ШҮҮ ДЭЭ!!!!!!!
ИЙМЭЭС ТИВ АЛГАСАН НИССЭН ООГИЙ “ХАРИЙН ЗАЛУУГИЙН” СЭТГЭЛИЙГ, КАПИТАЛТАЙ НЬ ГАНЗАГЛААД ГЭРТЭЭ ИРЭЕ.

Чамд Монгол хүн гэж, ядахнээ эмэгтэй хүн гэж бахархах сэтгэл байна уу?
Монголчуудын арчаагүй дорой, залхууч, цамаан зангийн үр дагавар болж вагон вагоноор ирж байгаа Хятадуудын цуваа. Хаашаа л харна их бүтээн босголт. Гэнэт л бид, эсгий гэрээ муу муухайгаар нь дуудаж тоосгоор шомбойлгосон шавар байшинд сэтгэл амар суухыг эрхэмлэх болжээ. Үүнд муу зүйл юусан билээ. Яг үүнийг дагаад хаа сайгүй их барилгын ажил явагдаж байна. Муу зүйл бас л үгүй. Харин тэнд хэн ажиллаж байна вэ. Хятадууд .... бас л муу зүйл нэг их байхгүй мэт .... Тэртэй тэргүй өөрийнхөө эх оронд эзэн нь байж чадахгүй, хүнд ажлын байраа алдан, өөрсдөө “лааз өшиглөн” яваа ажилгүйчүүдийг Хятадуудаар нөхөж яагаад болохгүй гэж ....
Барилга дээр ажиллаж байгаа Хятадууд Монгол (Монгол гэхээр зүрх минь шимшрээд байх юм. Яагаад гэвэл Хятадуудыг бялдуучлаж байгаа тэр эм хүйстэнүүдэд Монголоор өөрийгөө хаяглах эрх байхгүй) охидууд өөрсдөө гүйж очоод 5000-хан мянган төгрөгөөр бие үнэлдэг гэнээ. Ёооо …. Яачихсан хямдхан хувь тавилан вэ?. Сар гаруйн өмнө, “Даяар Монгол” хөдөлгөөнийхөн Хятадуудтай явалдаж байгаа охидуудын үсийг хусна гэсэн мэдэгдэл хийж байсныг санаж байна. Гоморхосон, харамласан, гутсан Монгол эрчүүдийн хийж чадах зүйл үүнээс өөр юусан билээ.
Харин би тэр охидуудтай уулзвал “Чамд өөрийгөө эрхэмлэх, бахархах сэтгэл байна уу” гэж л асуумаар санагддаг юм.
Ганцхан Хятадууд ч биш, гадаад эрчүүдийн дэргэд хормой хотоо гялалзуулан хэд гурван ногоон унагаачих санаатай охид өнөөдөр захаас аваад л олдоно гэдгийг хэн хүнгүй л мэднэ. Хамгийн нэргүй янханууд оюутан охид байдаг гэдгийг ямар ч тэнэг хүн анзаарч байгаа.
“Биеэ үнэлэх” - энэ бол зүгээр л хувь хүний ёс суртахуун, ухамсарын асуудал. Тэд өөрсдийгөө “энэ нийгэмд чинь хийх ажил алга, үүнээс өөр хүнээс гуйхгүйгээр амьдрах арга алга” энэ тэр гэж “амьдрахад чадваржаагүйгээ, амьдрах эрхгүйгээ гайхуулах” нь бий.
За тэгвэл “биеэ үнэлэх” асуудлыг цагаатган ойлгож үзье л дээ. Тэгээд ч дээх нь “Өдрийн Сонин” дээр Батсайхан гэж нэг хүн “өөрөө зөвшөөрч, бусдыг хохироолгүй, өөрийнхөө биеэ үнэлэх нь муу хэрэг биш, хууль бус ч хэрэг биш” гэсэн ухааны юм бичсэн байсныг уншсанаа санаж байна.
Гэхдээ Монгол эмэгтэйчүүд, Монголдоо гадаадынханд биеэ үнэлж байгаа бол 5000 биш, тэр өлсөөд байгаа гэдсээ олигтойхон шиг үнэтэй реасторонд ороод цатгачих үнээр тохир л доо… Больё зүгээр тэднийг муучилахаа. Би бүр ингэж хэлмээр санагдах юм. Тэртэй тэргүй эхнэр, хүүхэн нь Монголд байхгүйгээс хойно “тэр болохгүй байгаа хагсараагаа” тэр гадаадынхан олигтойхон шиг үнээр гаргахаас буцахгүй биш гэж үүү … Мэдэхгүй ээ мэдэхгүй ….. Би бүр сүүлдээ тэр биеэ өмөөрдөг “энэ чинь миний өмч болохоор чамд хамаагүй” гээд хээв нэг хэлээд зогсодог “эмэгтэйчүүдэд” ингэж л хэлмээр санагддаг юм.
Гэхдээ, ямар ч тохиолдолд зөвхөн өнгө мөнгөний төлөө толгойгоо гудайлгаж, ихэмсэг зангаа алдахгүй байгаасай л гэж би хүсдэг.
Тэгсэнээс үнэндээ л бол нөгөө нэг “муу амьд явахаар сайн үхсэн нь” дээр бус уу. Зөвхөн хоол олохын төлөө биеэ үнэлэх нь муу амьд явж байгаа л хэрэг.
Тэгэхээр хэрвээ эмэгтэйчүүд бидэнд өөрсдийгөө эрхэмлэх, хүндэтгэх, үндэстэнээрээ бахарах сэтгэл байдаг л юм бол “хагасаж байгаа” тэр Хятадууд барилга дээр ажиллачихаад, “эхнэрээ санаад” хэзээ мөдгүй явах л болно.

ЭХ ОРОНДОО ХАЙРТАЙ ЭМЗЭГЛЭЛД ҮРГЭЛЖИЛЭЛ БИЙ …

25-р суваг телевиз: Манайхан

Хэхэ. Хоёр долоо хоногийн өмнөх нөхцөл байдалтай харьцуулбал би ажлынхаа хамт олонд, ажил хийж байгаа орчиндоо сэтгэл ханамжтай болжээ. Яагаад гэдгийг дараа тайлбарланаааа ....
Манай 25-р суваг телевизийн 11н насны ойн баяр тохиож манайхан 9-р сарын 29, 30-ны амралтын өдрүүдэд Тэрэлжийн “Бумбан Тур” амралтын газарт хоёр өдрийг “тасарчихсан” өнгөрүүллээ.
Агаар гэж тасарчихсан .... үйлчилгээ гэж бас тасарчихсан .... тохижилт нь тун давгүй.
9н сар гарсанаас хойш цаг агаар тааламж муутай байсан бол биднийг амралтанд байсан хоёр өдөр цаг агаар тогтуун маш сайхан байлаа.
Хөгжилтэй нэг зүйл болсооон амралтан дээр. Би гэдэг хүн чинь арван жилд байхдаа нэгэн “алсын дэвэлтээр дэвхцэн ирж шүүрдэг эр бор харцагын” савраас айснаас болж бөмбөг гээч зүйлийг ховорхон барих болсон юм. Гэтэл амралтанд очсоны дараа яалт ч үгүй сагсны багийн гишүүн болж оролцоод алтан медал, мөнгөн шагнал хүртчихдэг юм байна. Хоёр шийдний хооронд эрчтэй гүйх залуусын салхины сэвэлтэнд саваад унчихдаг ямар тамирчин байхав дээ ... хэхэ би тэрхүү салхинд нь гэдэргээ саваад унчихсан л юм дааа хэхэ ... Магадгүй миний баатарлаг чөлөөт уналтыг үнэлээд алтан медал өгсөн ч юм бил үү гэж ....
Зарим хүмүүс 25р суваг телевизийг өнгө будаг муутай, хотын захаар муу гардаг ... гэх зэргээр гоочилж л байдаг юм. Би ч бас гоочилж л байлаа. Ямартай ч, 25р суваг телевиз маань Монголд ардчилалыг хөлийг нь дөрөөнд, гарыг нь ганзганад хүргэхэд үнэтэй хувь нэмэр оруулсанаас гадна ард түмний бүрэн дүүрэн чөлөөт индэр болж чаддаг гэж би баттай хэлж чадаад ... Чадахаар барахгүй түүнийгээ ямар ч хүнтэй мэтгэлцэн мэгдэж батлахад бэлэн байна. Цаашид ч тийм байх болно ... Үнэ цэнэ, итгэл үнэмшилийг ч хүртэл өнгө мөнгөөр хэмжиж болдог энэ нийгэмд аливаа зүйлийн анхдагч нь байж, түүнийхээ төлөө тууштай явж өөрийнхөө баримтлал үзэл бодлыг арилжаагүй телевиз гэвэл ганцхан 25р суваг телевиз гэж би хэлнэ.
25р суваг телевизийг бусдын нүдэнд уруу дорой мэт харагдуулдаг тэрхүү сул гэмээр талуудыг, Монголд ганцхан мөнгөөр шийдэж, итгэл үнэмшилийг нь золигт гаргах болзолоор арилгаж болох учраас ... сул тал гэмээр тэрхүү талыг арилгачихаж болохгүй байгаа гэж би ажигладаг юм. Гэхдээ итгэл үнэмшилдээ үнэнч байхын төлөөс нь, мөнгөөр үл солигдох сул тал байсандаа ер нь яадаг юм.
Ганцхан 25р суваг телевизд бэхжиж чадсан энэхүү чанар нь, итгэл үнэмшил, үнэн зөв үзэл баримтлалаа хадгалж үлдэхийн тулд тансаг шилтгээн, эд хөрөнгө, эрх мэдлээсээ татгалзаж амьдралынхаа сүүлийн жилүүдийг харанхуй агуйнд даяанчилан өнгөрүүлсэн ариун Шагжамуни бурханд л байсан юм. Гэхдээ хамгийн утга учиртай амьдрал энэ билээ.