Кайфтай

За хөөө. Өнөөдөр жаал гадуур харайлгав. Тэгсэн чинь гадаа хавар болчихсын байна ш дээ. Тэнд ч нэг хос гутал, энд ч нэг хос малгай ... Дандаа хосууд явжийнаа. Ёстой нээрээ хаврын шороонд халтардаад гүймээр санагдлаа. Хаврын шороонд халтардаад гүйх ч мөөн сайхан байдагийн. Үгүй ээ байсын!

Хавар хаварт хүмүүсийн хууч өвчин сэдэрдэг гэл үү хэхэ. Нээрээ л хавар болж байгааг мэдэрсэн юм шиг миний хууч өвчин сэдрэх гээд байх шиг. Миний хууч өвчин нь дэвхцэн цовхичон бүжиглэх гэж байгаан. Хэрэв Оогий одоогийн мэргэжлээрээ суралцаагүй бол хүслээс цаашгүй авьяас мааруухан бүжигчин эсвэл жүжигчин болох нь гарцаагүй байлаа. Ямар сайндаа 5-р анги төгсдөг жилийн хавар хөгжим бүжгийн коллежоос шалгалт ирэхэд тэнцээд хагас жил тэнд бүжгийн ангид сурч байхав дээ. Аавын дүү дургүйцээгүй бол тэр чигтээ бүжигчин болчихсоон харайж явахгүй юу. Одоо ч харин бүжиглэх нь кайф авдаг ганц зүйл болж хувирч дээ. Өөртөө таарсан сайхан хувцаслаад, эрх дураараа бүжиглэх ч үгүй мөн сайхан шүү. Оогий бүжиглэхээрээ хавь орчиноо хамаг амьтаныг мартдаг гэмтэй бас хадуурдаг. Баар хаачихаад байхад л бүжиглээд байна шүү дээ. Гэхдээ бүжиглэхэд халаалт огт хэрэггүй гоё ганган хувцас санаа нийлсэн нөхөд байхад л хангалттай. Орчин хамаагүй, хөгжим явж байхад л хаватит.

Бүжиг, Оогий хоёр эртээ урьд цагт эмгэн өвгөн хоёр амьдран суудаг байжээ гэдэг үеэс холбогдсон хосууд. Цэцэрлэгт байхад л Монгол ардын бүжиг бүжиглэдэг байлаа. Тэхнээ тэрийг арай мэргэжлийн хандлага руу нь оруулах гээд 2-р ангидаа УГЖ Дугараа багшийн бүжгийн дамжаанд орж байгаам. Тэр дугуйлангаас л Оогийноо гэдэг хүн од болох замаа эхлэсэн гэж .... гээд худлаа яриад эхлэхгүй юу. За ямартай ч Монголдоо урдаа барьдаг алдартай бүжигчиний дугуйланд явдаг байсан учраас театрын алтан тайзнаа анх удаа гарч бүжиглэж байсан түүхтэй. Тэгэхэд 8н настай байжээ. Ингээд л Монгол бүжиг бид хоёр 5-р анги хүртэл нөхөрлөсөн дөө.

Дунд ангид ороод Оогий орчиноо, цаг үетэйгээ мэдэрч реп бүжгийг хашраадаг болов хэхэ. Ахын пиджакийг томдуулан өмсөөд гартаа цагаан бээлий хийж байгаад л “Оддын эрэлд” энэ тэр бүжгийн тэмцээнд хамтлагынхаа журмын нөхдүүдтэй нийлэн дөрвөн мөчийг салж унатал нь шидлэн байж бүжиглэнэ шүү дээ. Ер нь бүжиглэх энэ өвчин хавар хаварт л улам ч сэдрэнэ. Гадаа гэртгүй л шороо манаргаад л бүжиглэж гарна даа.

За ингээд байж байтал ахлах ангид ороод цэнгээт бүжгийг хашраана шүү дээ. 9-р ангидаа байгууллагуудын шинэ жилээр уригдаж вальс гээчийг эргэн, цасан охид болдог байлаа. Манай ангийхан бөөнөөрөө бүжиглэх хоббитой. Ямар сайндаа 9-р ангийн Мартын 8-наар хөвгүүд нь түмпэн салад хийгээд өнөөхөөрөө манаачаа панаалдаж том заалны түлхүүр аваад оройжингоо цэнгээт бүжиг хийж баяраа тэмдэглэхэв дээ. Бас л хавар.

Оюутан цагт бүжиглэх өвчин нь гэнэт 3-р курсын хавраас сэдэрч ангийн хөвгүүн ажилладаг “Гайс” баарны байнгийн үйлчлүүлэгч боллоо. Найз охидууд гэдэг нь 10-н жилийн реп бүжгийн хамтлагийн маань жинхэнэ гишүүд болох журмын болоод багийн анд нар. Одоо ч надаас бусад нь амьдрал зохиож ээж болоод юун бүжиглэх караокедох минь гээд намайг бүжиглүүлдэг хүнгүй болох шив дээ. Хөгширсөн хүмүүс дискодож болдоггүйм гэсэн. Оогий бол шаал тоохгүй. Аягүй бол нэг дисконд үсээ өндөр боочихсон эмээ харайж байвал цаад Оогий л гэсэн үг. Нээрээ хөгширсөн болохоос үхсэн биш. Дөрвөн мөч хөдлөж байгаа цагт гоё хувцасаа өмсөөд транс бүжиглэхээс ч татгалзахгүй шүү гэж. За ямартай хавар болжийноо. Өөртөө анхаарал тавиад гоо сайхандаж, хувцас энэ тэрдээ анхаарч зуны бүжигэндээ бэлддэг хэрэг ээ. Гоо сайхандаж, бүжгийн хувцас сонгоход цаг хэрэгтэй биз дээ. Тиймээс блог минь түр баяртай.