Хоёр. Боломж дандаа дэргэд байдаг – Энэ миний дуртай үг

Өмнө нь би олон улсын мэргэжил нэгт хүмүүсийг хамарсан том уулзалт семинарт оролцож байгаагүй болохоор “алдах бий, миний хэлэх зүйлийг юу гэж хүлээж авах бол” гэсэн айдас намайг маш их зовоож байлаа. Яг л өрөнд баригдсан “хужаа” шиг нэг их чухал хүн хөмсөгөө атруулаад л ...
Ингээд уулзалт семинарын эхний өдөр бидний буусан таван одтой зочид буудлын 2 давхарын хурлын цэлгэр танхимд эхэллээ. Цаг 9:00 ийг заана. Харин миний зүрхний бичлэг байх ёстой хэмжээнээсээ хэт давж, бараг л цөмийн дэлбэрэлт болохнээ.
Куала Лампурын гадаах гудамжинд халуун бөгчим, чийгтэй, халуун орны он удаан жил нигширсэн үл таних үнэр бүхий агаар амьсгалахад хэцүү цээжин дээр дарж байсан бол хурлын танхимд ер бусын таатай сэрүүхэн, заримдаа бүр нимгэн пиджакийн цаанаас жиндэнэ даарч байлаа.
Хурлын танхимд оронгуутаа л би Ази Номхон Далайн 22 орноос ирсэн 20 гаруй сэтгүүлчдийг гүйлгэн харж, байгаа байдал, үс зүсээр нь насыг нь бас хэр хүн вэ гэдгийг тодорхойлох гэж оролдлоо. Нэг бус хүнийг тооцвол би энд хамгийн залуухан нь бололтой.
Төсөөлж байснаас минь бүх зүйл өмнөө байсан юм. Хурал гэхээр л нэг их албаны зангиа хувцасандаа дарагдсан хүмүүс чухал чухал үг шидэлцээд л цэцэрхээд байх юм болов уу гэтэл. Харин ч эсрэгээр бүх зүйл маш найрсаг хэрнээ бүгд урьд нь бие биенээ таньдаг хэзээний найзууд мэтээр эхлэсэн юм. Семинарын явцад бидэнд сургалтын сонгон авсан point-ийг ойлгуулахын тулд тоглоом тоглуулж, хөгжөөх нь элбэг.
Улаанбаатраас тээж ирсэн нөгөө нэг айдас минь тэрхэн зуур алга болж, би биеээ барихаа болж эхэлсэн.
Ингээд үдийн завсарлага болоход бид бүгд цайны өрөө руу гарч кофе, жигнэмэг идэнгээ улам дотно танилцах зуур нэрийн хуудасаа солилцов. Яагаад ч юм би Монголоос авч явсан өнөөх нэрийн хуудаснуудааа гаргаж өгөхөөс санаа зовоод нэрийнхээ хуудсыг авчирсангүй гээд хэлчихсэн хэхэхэхэ. Яагаад ч юм нэрэлхүү гэмээр юм уу эсвэл ийм жаахан юм байж юун өөртөө ахадсан албан тушаалтай юм гэж бодох бий гэсэн нөгөө л нэг Монгол хүний “тэнэгдүү” зангаар тэгсэн хэрэг л дээ. Нэрийнхээ хуудсандаа би .... байгууллагын гадаад харилцааны албаны дарга, сэтгүүлч гээд биччихсэн байсан юм. Гадаад харилцааны албаны дарга гэж хэлж болох ч надаас олон жил ажиллаад олон газар явж юм үзэж нүд тайлсан ахимаг насны хүмүүсийн өөдөөс “том гинжтэй жижигхэн гөлөг” мэт нэрийн хуудас өгөхөөс ичсэн хэрэг л дээ.
Ер нь бол уулзалт семинарын гурван өдөр маш хурдан өнгөрч байсан гэж хэлж болно. Өглөөний 9ээс оройн 5н цаг хүртэл болж байсан ч сургалтын арга барил сонирхолтой тэгээд ч бас би мэргэжлийн чиг баримжаандаа дэлхийд шилдэгт тооцогдох мэргэжилтэнүүдээс анх удаа номын дуу сонсож байсан болохоор сайхан байлаа.
Эцсийн өдөр нь би бэлтгэсэн илтгэлээ тавих, нэвтрүүлгээ үзүүлэх цаг нь болсон юм.
Нэвтрүүлэг ч явлаа .... Би ч үгээ хэллээ .....
“Айдагаа авдартаа хийсний” дараа би урьд өмнө нь төсөөлж ч байгаагүй талархалыг хүлээн авсан.
Энэ бол би тодорхой шаардлагуудыг биелүүлж чадвал чам шиг залуухан, Англи хэлтэй хүмүүсийг Олон улсынхаа байгууллагын ажилтан болгох сонирхолтой байна гэсэн миний ирээдүйг тодорхойлсон ажлын санал байсан юм.
Тиймээ. Би ажлын санал хүлээн авна гэж төсөөлж ч байгаагүй. Тэр тусмаа гадаадад, дэлхийн 160 гаруй телевизүүдийг нэгтгэсэн тэр том байгууллагын ажилтан шүү.
Одоо цаг хугацаатай уралдан өөрийгөө дайчлах л үлдсэн. Нэг үгээр би эхлэлийг нь тавьж чадсан болохоор итгэлийг алдахгүй хичээх л хэрэгтэй болсон.
Энэ санал надад асар их урам зориг, басхүү томоос том шинэ цонхыг нээж өгсөн юм. Би хичээнээ.