Нар буцаад гадаа гэртгүй хүйт даана бас эзгүйрнэ. Би намарт дургүй. Яагаад гэвэл намрын буцаж байгаа нартай, сүүлчийн үнсэлтүүд миний баруун хацар дээр хүлээсэнд тэрчилэн, жил жилийн намарт зүрхний шарх сэдрэн байдаг болохоор би намарт дургүй.
Олон жилийн өмнөх намрын эхэн сарын тэр нэгэн өдөр ээж маань “ирнээ” гэсэн үгээр хүлээлт үүсгэн үнсээд одоо хир нь ирээгүй. Тэр хүлээлтийг би тайтгаруулах гэж олон ч жил зүүдэндээ ээжтэйгээ уулзаж байна даа. Зүүдэнд ирдэг тэр учрал намрын салхинд дээрэлхүүлэх хүйтэн хөнжилд улам ихэсдэгийг яаана. Тэр үнсэлт надаас “гэр бүлийг дулаацуулах зүрхийг” хулгайлаад явсан.
Хоёр жилийн өмнөх намрын сүүлчийн сарын тэр нэгэн өдөр хайртай гэж бодож байсан залуу “ирнээ” гэж хэлээд уруул дээр минь үнсээд, зүрхийг минь ганцаардлын хүлээлтээр мануулаад одсон. Эцсийн эцэст тэр үнсэлт надаас “эр хүнд өгөх итгэлийг” хулгайлаад одсон. Бас л уйтай намар ...
Нэг жилийн өмнөх намрын дунд сарын тэр нэгэн өдөр ах маань мөн л “ирнээ” гээд хацар дээр үнсээд явсан. Гэхдээ би энэ үнсэлтээс юу ч хүлээхийг хүсээгүй. Учир нь ах маань эр хүний ёсоор өөрийн гэсэн өрх толгойлж байгааг мэдэж байсан болохоор би гансраагүй. Гэхдээ л бас намар ...
Намар намрын салхи хагацлын үнсэлтээр хацрыг минь норгож, намрын зэвүүн салхинд тэнэсэн өнчин хамхуулын өргөсөнд аз жаргалыг минь сүлбээрдэн авч оддог болохоор би намарт дургуй ээ.
No comments:
Post a Comment