Жаргалтай гуниг

10-р сарын 05-ны Баасан гараг. Би бээр, Их Хөлгөний Уламжлалыг Хадгалах Төвийн “Суварга” кафед жаал юм бичиж суухнээ, кафен үйлчлэгч хаах цаг болсоныг сануулахад сая нэг сэхээ авч толгой өндийн цонхоор харлаа. Гадаа хэдийнээ харанхуй болжээ.
Миний мөрөн дээр сарын турш хүндхэн ачаа болон явж байгаа өөрөөсөө том хар цүнхээ үүрсээр кафенаас гарахад, гадаа цэвэр тунгалаг агаар толгой сэргээж ... харахнээ ... бороон мөнгөлөг талст дуслууд, зам дагсан шонгийн неон гэрэлд гялалзан урсах торгон хөшиг татуулсаар, тэнгэрийн харанхуйгаас газрын хэвлий руу зөөлнөөр гулсан бууж байлаа. Ямар сайхан юм вэ ...
Ямар сайхан гээч ... Мэдээж, энэ намрын сүүлчийн бороо ч байж болох юм.
Тас хар, харанхуй гүнээс гэгээ татуулан хөшиглөн буух энэ шиврээ бороо, хоёр жил сэтгэлд минь хургасан гунигийг, жаргалтайгаар үлдэнэ хөөх шиг санагдлаа.
4-н жилийн өмнө, би нэгэн залуутай хотын гудамжаар хөтлөлцөн алхаж анхныхаа үнсэлтийг, яг ийм намуухан шөнийн зөөлөн шиврээ бороон дусал бүрээр гэрчлүүлэн өгч билээ.
Харамсалтай нь, өөртөө итгэх эр хүний зориг зүрхгүй тэр залууд намайг “гүйцэх”-ийг оролдоод үзэх тэвчээр дутсанаас, аз жаргал хүссэн үнсэлтээр орхиод явсан юм.
Анхны үнсэлтийг минь, зөөлөн шиврээ бороо гэрчилсэн болохоор яг ийм шиврээ бороо сэтгэлийг минь норгож, хацар дагах нулимсыг мөнгөн дуслуудаараа хаман авч оддог болсон юм. Яагаад гэвэл зөөлөн шиврээ бороо чихэнд минь түүний “хайртай” гэж хэлсэн үгийг шивнэдэг байлаа.
Харин энэ бороо өөр ажээ.
Энэ удаагийн жаргалтай гуниг - нулимсгүй хуурай ... Яагаад гэвэл, тэр залуугийн сэтгэлийн үгсийг дамжуулах бороон дуслуудыг, би харамсалын нулимсаараа бус мартагнахын хүслээр арвилуулан, ард хоцрох мөрөндөө шидлэн хаялаа.
Ингээд л, жаргалтай гуниг сэтгэлийг минь жин дарж, том хар цүнхтэй зөөврийн компьютер дэлхийн татах хүчтэй хавсаран зүүн мөрийг минь доош чангааж, нимгэн хүрэмний цаанаас арьс холгох боловч өвдөлтийг үл хайхран ихэмсэг бардамаар толгой дээгүүр алхаж, ирээдүйд намайг гэх хүлээлтийн зүг тэмүүллээ.